รู้ รู้ เธอนั้นมีคู่ใจ ไยจึงไม่ลืมเธอ
เพราะด้วยเหตุใด ใจฉันยังพร่ำเพ้อ
เฝ้า ละเมอ ไม่ลืม แม้วันคืนเดือนผ่าน
ใจฉันยังรำพึงถึงเธอ สิ่งที่เคยสัมผัส
ยังจำ ยึดมั่น ตราตรึง ยังฝังอยู่กลางใจ
รู้ รู้ เธอนั้นมีเจ้าของ มองฉันได้แต่มอง
ถึงจะอย่างไร มันก็เป็นสุขใจ
สุข ชั่วคราว ก็ยัง ก็ยังยังดีเสียกว่า
ใจฉันต้องมลายเพราะตรม หยุดระทม ขมขื่น
เก็บเอาความหวานชื่น จุนเจือ ความรักแก่ดวงใจ
รัก นั้นยัง อยู่เต็ม หัวใจ
ไยนะ ทำไม ถึงคงอยู่
จิต ใฝ่ ฝัน ถึงเธอ
ไม่ลืมเสียที เต็มปรี่ด้วยความรักเธอ
รู้ รู้ ใจฉันมันก็รู้ ยังฝืนสู้ความจริง
แม้จะห้ามใจ ใจฉันทำไม่รู้
เบื่อ ฝืน ใจ ต้องยอม ให้ใจคิดถึงเธอ
ตัวฉันต้องยินยอม แพ้พ่าย ปล่อยให้ใจฝันใฝ่
รักเธอไม่หน่าย เต็มใจ
ใจฉันพ่าย ใจเธอ
รู้ รู้ เราต้องห้ามใจ หยุดใจรักเธอ
สุด เจ็บ ใจ เราต้องแพ้พ่าย ปล่อยใจรักเธอ
รู้ รู้ ใจฉันมันก็รู้ ยังฝืนสู้ความจริง
แม้จะห้ามใจ ใจฉันทำไม่รู้
เบื่อ ฝืน ใจ ต้องยอม ให้ใจคิดถึงเธอ
ตัวฉันต้องยินยอม แพ้พ่าย ปล่อยให้ใจฝันใฝ่
รักเธอไม่หน่าย เต็มใจ
ใจฉันพ่าย ใจเธอ